فی ما فی

همانطور که احتمالا می‌دانید آیفون‌های اپل توسط شرکت فاکس‌کان ساخته می‌شوند. اما شاید به این موضوع فکر کرده باشید که چرا اپل این محصول را در آمریکا تولید نمی‌کند و اصلا هزینه تولید آیفون در آمریکا چقدر است؟ دانشگاه MIT پاسخ این سوال را داده است.

فی ما فی...

این گزارش برای کسانی ست که در صف مرگ قرار می‌گیرند تا اجل به سراغشان بیاید و از همه مهم‌تر برای بازماندگان که آمادگی هزینه‌های گزاف مراسم‌های کفن و دفن را داشته باشند.

فی ما فی...

کارگردان فیلم سینمایی ایستاده در غبار به نحوه پخش تیزرهای این فیلم از صداوسیما اعتراض کرد و سازنده فیلم بارکد نیز مجبور شد فیلم را دو بار اصلاح کند.

فی ما فی...

معلمان مکزیکی معترض به قانون تحول آموزش دراین کشور اعتراضات خود را به شکلی خشن نشان داده و ضمن بستن یک بزرگراه مهم، با پلیس ضدشورش درگیر شدند.

فی ما فی...

قبل از اینکه اقدام به خرید خانه بکنید باید تا جایی که می‌توانید در مورد آن اطلاعات جمع آوری کنید. خریدن خانه یک کار هیجان انگیز و در عین حال کمی ترسناک است. این کار علاوه بر اینکه به معنای سرمایه‌گذاری برای آینده است، به معنای تعهد برای ماندن در یک مکان حتی برای مدتی طولانی نیز هست.

فی ما فی...

فی ما فی...

من بچه ناخواسته ازدواج موقت و مخفیانه مادرم با پدرم بودم. بعد از تولدم هیچ‌کس قبولم نمی‌کرد. مادرم هر چه تقلا کرد، نتوانست زن دائمی پدرم شود. به اولین خواستگاری که برایش آمد، جواب مثبت داد.

فی ما فی...

مرد سارق برای افشا نشدن سرقت خود، نقشه قتل تنها شاهد دزدی را طراحی و اجرا کرد و برادر متهم وقتی فهمید او دستگیر شده، محل دفن جسد را تغییر داد.

فی ما فی...

مجلس یادبود «حبیب محبیان» ساعت 10 و 30 دقیقه صبح امروز(یکشنبه) با حضور جمعی از مردم به ویژه علاقمندان به هنر موسیقی در مسجد جامع شهرک قدس(غرب) آغاز شد.

فی ما فی...

"تیم کوپرا"، "تیم پیک" و "یوری ملنچنکو"، فضانوردان آمریکایی، بریتانیایی و روسی، پس از سپری کردن 186 روز اقامت در ایستگاه فضایی بین المللی روز به زمین بازگشتند.

فی ما فی...

فرادید| خوردن خاک در اغلب کشورهای جهان به عنوان یک اختلال تغذیه‌ای به شمار می‌رود اما در برخی از کشورها به شکل شگفت آوری رایج است. حال سوال اینجا است که چرا برخی دوست دارند یک چیز واقعا "کثیف" را بخورند.
 
به گزارش فرادید به نقل از بی بی سی انگلیسی، اولین باری که شیلا یک کائولینیت (نوعی کانی رُسی) خورد، هنوز یک کودک بود و در کامرون زندگی می‌کرد. شیلا می‌گوید: «دانش آموز مقطع ابتدایی بودم. عمه‌ام کائولینیت می‌خورد و این خود من بودم که می‌رفتم برای او می‌خریدم.»
 
"خاک خوری" یا جئوفاگی
شیلا امروز دانشجوی یک دانشگاه فرانسوی است. او می‌گوید که هنوز هم افراد زیادی در کامرون به خوردن اینطور مواد عادت دارند. برخی حتی به آن معتاد می‌شوند. پیدا کردن کائولینیت (یا کائولین) هم کار دشواری نیست؛ شما می‌توانید آن را در هر سوپرمارکت کامرونی بیابید. کائولین به طور معمول در فهرست مخدرها قرار نمی‌گیرد، چرا که فقط ترکیبی از خاک و سنگ است.
 
نام علمی خوردن خاک «جئوفاگی» است. جئوفاگی تاریخی طولانی در کشور کامرون دارد. در متون متعلق به دوران استعماری کامرون به وضوح آمده که «به من گفته شده که همه بچه‌ها آن را می‌خورند. حتی کسانی که با این حس گرسنگی آشنایی ندارند.»
 

در اکثر تمام بازارهای آفریقایی می‌توانید خاک ویژه مصرف انسان را تهیه کنید

 
ریشه در ایران، آرژانتین و نامیبیا
حال پرسش این است که ریشه آن به چه زمانی برمی‌گردد؟ سرا یانگ، محقق جئوفاگی دانشگاه کورنل آمریکا بر این باور است که این مسئله تاریخی طولانی در جهان دارد. نزدیک به دو دهه است که پیرامون این رفتار عجیب تحقیق کرده است.
 
وی در پژوهشی جامع 500 مورد تاریخی و معاصر را از سراسر جهان مورد بررسی قرار داد و نتایجش را منتشر کرد. جئوفاگی یا خاک خوری در کشورهایی نظیر آرژانتین، ایران و نامیبیا مشاهده شده است.
 
چند رویه جالب توجه محققان را به خود جلب کرد: اول اینکه به نظر می‌رسد که خاک خوری در مناطق گرمسیری بیشتر مشاهده می‌شود. دومین نکته نیز دو گروه بیشتر جلب این رفتار می‌شوند: کودکان و زنان باردار.
 
درصد پایین خاک خوری در کشورهای دیگر می‌تواند در نتیجه عدم اطلاع رسانی کافی به دلیل وجود تابوهای فرهنگی در این کشورها باشد.
 
یانگ می‌گوید: «چنین هوس‌هایی درست جلوی چشم خودمان رخ می‌دهد.» یانگ از ماجرایی سری صحبت می‌کند که برای یک خواننده معروف اپرا در نیویورک رخ داده: این خواننده در دوران بارداری ویار خاک خوری داشته است.علاقه شخصی یانگ به خاک خوری زمانی شدت گرفت که او در مناطق روستایی تانزانیا مشغول جمع‌آوری اطلاعات بود. یانگ پیرامون کم‌خونی فقر آهن در زنان باردار با زنان مصاحبه می‌کرد. او می‌گوید: «من در خانه یک زن نشسته بودم و به او گفتم که در زمان بارداری به چه چیزهایی ویار داشتی. آن زن جواب داد که روزی دو بار از دیوار خانه خاک می‌کندم و می‌خوردم.»
 
سرا یانگ از شنیدن پاسخ آن زن متعجب شده بود. او می‌گوید که خاک خوری با تمام آموزه‌های ما مغایرت دارد.
 
نظر پزشکی مدرن
پزشکی مدرن خاک خوری را به عنوان یک آسیب می‌شناسد و آن را در قالب نوعی ویار تلقی می‌کند. این بیماری البته به افرادی که تعمداً مواد خطرناک مانند شیشه را می‌خورند هم نسبت داده شده است.
 
اما این رفتار در کامرون آشکارا وجود داشته و هیچ تابویی هم پیرامون آن مشاهده نمی‌شود. یانگ می‌گوید که در کامرون می‌توان انواع سنگ در انواع طعم و رنگ مثل سنگ فلفلی یا هلی را یافت. ایالت جورجیای آمریکا نیز به داشتن سنگ سفید خود مشهور است. روی بسته بندی این سنگ‌ها نوشته شده «کالای تزئینی: غیرمجاز برای مصرف انسان» اما همه می‌دانند هدف از تولید این محصولات چیست!
 
تجربه خاک خوری من
پس از پرس و جو به من گفته شد که اگر به برخی از سوپرمارکت‌ها در لندن بروم و بگویم که آیا سنگ رُس بارداری دارند یا خیر. در نهایت یک تکه خریدم و آن را مزه مزه کردم. اول حس کردم مزه کره بادام زمینی می‌دهد اما بعد گفتم که بیشتر شبیه گوشت تنوری است. ولی در حقیقت فقط مزه خاک می‌داد.
 
مزه آن که چندان خوب نبود، به همین دلیل ماندم که چرا برخی به آن اعتیاد پیدا می‌کنند! مونیک، یک دانشجوی کامرونی، می‌گوید: «هر کس دلایل خاص خودش را دارد. هوس معمولی که جای خود را دارد اما برای اسهال و معده درد نیز خوب است. رس می‌تواند درد را آرام کند.»
 
جئوفاگی: بیماری یا درمان؟
آیا همین‌طور است؟ اگر چنین باشید می‌توانیم جئوفاگی یا خاک خوری را به جای یک بیماری به عنوان یک دارو حساب کنیم. در حقیقت سه موضوع در این رابطه پیشنهاد شده که حرف‌های مونیک مشمول یکی از این موارد است.
 
تمام خاک‌ها به یک شکل ساخته نشده‌اند. کائولین متعلق به گروهی خاص از رس‌های معدنی است و به نظر می‌رسد که محبوبیت آن از بقیه موارد مشابه خود بسیار بیشتر است.
 
رس به خوبی می‌تواند با مواد دیگر ترکیب شود، بنابراین وقتی که مونیک در مورد آرام کردن معده درد صحبت می‌کند به همین مسئله اشاره دارد. رس می‌تواند با مواد سمی و مضر ترکیب شود و یا مانع آن‌ها شود.
 
سه فرضیه ممکن!
نتایج چندین مطالعه بر روی میمون‌ها و موش‌ها نشان می‌دهد که برخی از جانوران برای مبارزه با سموم موجود در بدنشان ممکن است از موادی جز غذا تغذیه کنند. حتی در طب سنتی نیز از رس برای ترکیب برخی مواد نه چندان دلچسب مانند بلوط استفاده شده است.
 
فرضیه دوم کمی محتمل‌تر است: رس حاوی مواد مغذی است که در غذاهای سنتی وجود ندارد. کم خونی با جئوفاگی در ارتباط است؛ بنابراین مصرف خاک غنی از آهن می‌تواند برای فقر آهن در بدن به کار آید.
 
همچنین گفته می‌شود که جئوفاگی واکنشی به گرسنگی بیش از حد بدن یا کمبود مواد مغذی است. فرضیه سوم البته قابلیت انطباق ندارد چرا که علیرغم جای گرفتن در این پرسش، رفتار خاک خوری را بی‌فایده می‌داند.
 
دو فرضیه اول اما می‌توانند دلیل وجود چنین رفتاری را توضیح دهند. یانگ می‌گوید: «ما پیش‌بینی کردیم که خاک خوری در نواحی گرمسیری بیشتر دیده می‌شود زیرا عوامل بیماری زا یا همان پاتوژن در آنجا بیشتر است. علاوه بر این مسئله، دو گروه کودکان و زنان باردار بیشتر به مواد مغذی اضافی برای مبارزه با عوامل بیماری زا احتیاج دارند، چرا که دستگاه ایمنی بدنشان ضعیف‌تر است.»
 
ویار به فرهنگ وابسته است
همچنین ما دوران بارداری را با ویار می‌شناسیم. جولیا هورمز، دانشیار روانشناسی دانشگاه آلبانی آمریکا می‌گوید: «همه می‌گویند که هنگام بارداری باید به جای دو نفر غذا خورد.» او اما می‌گوید که ویار به فرهنگ بستگی دارد تا به مسائل بیولوژیکی.
 
ویار امری فرهنگ محور است. به عبارت بهتر، در کامرون زنان دوست دارند که خاک رُس بخورند زیرا به این شکل جا افتاده  است اما در زنان باردار آمریکایی معمولا ویار شکلات و بستنی دارند.
 
 
جئوفاگی در فیل‌ها، نخستین‌ها، گاوها، طوطی‌ها و خفاش‌ها برای تحقق هدفی خاص انجام می‌شود، اما در انسان‌ها کاملا غیرعادی تلقی می‌شود.
 
خاک می‌تواند حامل ویروس و مواد سمی باشد که مصرف آن را خطرناک می‌کند. یانگ می‌گوید که مصرف خاک می‌تواند نوعی اعتیاد تلقی شود. افرادی که به خاک خوری عادت دارند، احتمالا گوشه گیر خواهند شد چرا که نمی‌توانند رفتار عجیبشان را توجیه کنند.
 
پژوهشگران نیز برای اینکه به درستی ماهیت مفید یا مضر بودن جئوفاگی را دریابند لازم است چندین پژوهش جامع انجام دهند که دلایل بیولوژیکی و فرهنگی در آن لحاظ شده باشد.
 
یانگ می‌گوید: «من نمی‌گویم که همه باید روزی سه قاشق خاک بخورند! اما مطمئنم هنوز آنقدر که باید اطلاعات برای ترک این عادت در اختیار نداریم.»
 
منبع: BBC World
ترجمه: وبسایت فرادید

فی ما فی...

احتمال بازگشت مجتبی جباری به ایران وجود دارد.

فی ما فی...

شلوغ است، آن‌قدر شلوغ که صدا به صدا نمی‌رسد، هرچه هست، خاک است که روی زمین پخش شده و هوا را پُر. آسمان «شهران»، از صبح دیروز، یک روز پس از آن انفجار مهیب که لودرها آمدند و خاک کف خیابان را برداشتند، قهوه‌ای شده است.

حالا کامیون‌ها، لودرها، ماشین‌های اورژانس، آتش‌نشانی و... خیابان کوهسار را قرق کرده‌اند. از ساعت ٤:٣٠ صبح جمعه که شعله‌های آتش، از ساختمان پنج طبقه، بالا رفت و وسط خیابان کوهسار را ٢٠متر کَند، زندگی هم در شهران مختل شد؛ از همان زمان که صدای انفجار در خانه‌ها پیچید: «دخترم گفت مامان فکر می‌کنم هواپیما سقوط کرده»، این را زن میانسالی می‌گوید که از دور ماشین‌های سنگین مشغول خاکریزی را نگاه می‌کند.

آن دیگری ادامه می‌دهد: «صدایش شبیه زلزله بود، فکر کردیم زلزله آمده.»

مرد مغازه‌دار وارد حرف می‌شود: «ما فکر کردیم برج‌هایی که بالای کوهسار درحال ساخت است، آتش گرفته.» آنها، نه فقط اهالی کوهسار و خیابان یکم، حتی ساکنان ٥، ٦ خیابان پایین‌تر از کوهسار هم صدای انفجار مهیب را آن ساعت از صبح شنیده بودند و به خیابان‌ها ریختند. محل تجمع‌شان پارک شهران بود: «نمازم را خوانده بودم و در آشپزخانه مرغ پاک می‌کردم که صدای وحشتناکی شنیدم، شبیه انفجار بود، وحشت کرده بودیم، همه ریختیم در خیابان تا ببینیم چه شده که با شعله‌های مهیب آتش مواجه شدیم.» اینها را زنی که تازه از خرید بازگشته، می‌گوید.

این حکایت ساکنان شهران از ساعت ٤:٣٠ دقیقه صبح جمعه است. حکایتی که   با تجمع هزاران نفر در پارک شهران ادامه پیدا کرد: «به ما گفتند به سمت شرق بروید، آن‌جا خط لوله گاز نیست.» اینها را ماموران آتش‌نشانی که به گفته سخنگوی این سازمان، دو دقیقه بعد از اعلام آتش‌سوزی در محل حاضر شدند، به ساکنان خیابان یکم کوهسار که آن وقت صبح، سراسیمه و با لباس‌های خانگی به خیابان ریخته بودند، گفتند: «اوضاع بدی بود، هرکس به سمتی می‌رفت، ما در آن شرایط شرق و غربمان را نمی‌شناختیم، هرکس به سمتی می‌رفت، آتش آن‌قدر زیاد بود که حس می‌کردیم هر لحظه به سمت ما می‌آید، هرکس درجایی پناه گرفته بود، تمام مسیر تا میدان شهران که پارکی هم آنجاست، پر از آدم‌هایی بود که در کوچه‌ها پناه گرفته بودند.»

این را زن میانسالی که ساکن ساختمان سامان خیابان یکم کوهسار است، می‌گوید. تلفن‌همراهش مدام زنگ می‌خورد، آن طرف خط، کسانی هستند که جویای حال او و خانواده‌اش هستند: «ما لباس خانه تنمان بود، مردها با بیژامه و رکابی بودند، خیلی از زنان حتی نتوانسته بودند مانتو تنشان کنند، مردم گریه می‌کردند، بچه‌ها می‌لرزیدند، آنهایی که سنشان بالا بود، حالشان بد شده بود، چند مریض داشتیم که آب می‌خواستند، حتی آب هم پیدا نمی‌کردیم به آنها بدهیم.»

اینها را با حالت غریبی تعریف می‌کند و ادامه می‌دهد: «صبح جمعه ما مرگ را جلوی چشم‌مان دیدیم، حتی در زمان موشکباران همچنین صحنه‌ای را ندیده بودم، وقتی از خانه می‌آمدیم بیرون، نمی‌دانستیم چه چیزی با خودمان ببریم؛ سندی مدرکی. وقتی خانه‌ها را خالی کردیم، شنیدیم افرادی برای سرقت می‌خواستند وارد خانه‌های خالی شوند اما پلیس برخورد کرده.»

بامداد جمعه، وحشت بر ساکنان خیابان کوهسار، سایه انداخته بود، نیروهای آتش‌نشانی و انتظامی تمام منطقه را پر کرده بودند، دوساعت طول کشید تا آتش خاموش شد و تمام این مدت، ساکنان درخیابان بودند: «هوا روشن بود که آتش خاموش شد، فیلم‌هایش هست.» فیلمی را که با تلفن‌همراه گرفته بود، نشان می‌دهد. کمتر کسی بود که با تلفن‌همراهش، عکس یا فیلمی از حادثه نداشته باشد.

از شعله‌های برافروخته‌ای که تا بالای ساختمان ٥ طبقه با بیش از ٢٠متر ارتفاع، وحشت را به جان همه انداخته بود. هرکس از زاویه‌ای فیلم گرفته بود، یکی از پشت‌بام، آن دیگری از حیاط خانه. همه، دوربین‌هایشان فیلم و عکس داشت، جزو دوربین‌های آتلیه طبقه پنجم ساختمان تجاری کوهسار. دوربین‌هایی که در این آتش سوخت و فیلم و عکس‌های عروسی و تولد و پرسنلی، خیلی‌های دیگر را سوزاند: «همه دوربین‌هایمان سوخته، دوربین‌های مارک ثری، هرکدام ٨، ٩‌میلیون تومان. همه اینها به کنار، کلی فیلم عروسی داشتیم، جواب صاحب این فیلم‌ها را چطوری بدهیم.»

اینها را عکاس آتلیه می‌گوید و دوربین کوچکی را نشان می‌دهد که از تمام وسایل سوخته آتلیه، عکس گرفته: «نزدیک ٤٠، ٥٠‌میلیون تومان فقط پول دوربین‌هایمان است، نمی‌دانیم خسارت را از چه کسی باید بگیریم.»

ساختمان در آتش سوخته، ساختمانی که ١٤واحد دارد. نمای ساختمان سوخته را با پارچه سفیدی پوشانده‌اند. باد که به آن می‌خورد، بالا می‌رود و سوختگی از زیر خودش را نشان می‌دهد، هیچ چیز از آن نمانده. آن پایین دومغازه است، بستنی‌فروشی و ساندویچی. مغازه‌هایی درفاصله چندمتری از محل انفجار.

هر دو در آتش سوختند، دستگاه‌ها از بین رفتند و موادغذایی و بستنی و... همه فاسد شدند. کارگران آن موقع صبح، در مغازه بودند: «انفجار در فاصله چند متری از کارگرای ما رخ داد، اما خداراشکر، آسیبی ندیدند اما تمام وسایل‌مان در آتش سوخت و بستنی‌ها آب شد.» زارع، مالک ساختمان است، اتفاقی که برای ساختمان سه‌ساله‌اش رخ داده، توانش را گرفته، روی صندلی کنار در ورودی ساختمان نشسته: «این‌جا تمام واحدها اداری بود، آن ساعت هم کسانی در واحدها بودند اما با شنیدن صدای انفجار، از ساختمان فرار کردند که آسیبی ندیدند، اما بخش زیادی از ساختمان آتش گرفته.»

برآوردش از خسارت ٥‌میلیارد تومان است: «همه‌اش تقصیر متروست، دوربین‌های ما نشان می‌دهد که زمان انفجار، یک خودروی پراید که درحال تردد از خیابان بود، ناگهان ناپدید می‌شود، اگر انفجار بود که خودرو باید به هوا می‌رفت، نه این‌که کشیده شود پایین. این اتفاق که افتاد، کارگر مترو آمده بود بالای سر گودال و به سر خودش می‌زد و می‌گفت که کارگران دیگر هم داخل گودال هستند.» او می‌گوید: «تردد در این خیابان تا ساعت ٣:٣٠ خیلی زیاد بود، شانس آوردند موقع حادثه، خیابان شلوغ نبود.»

آنها که صبح جمعه سوار خودروها در اتوبان همت بودند، شعله‌های آتش را از آن دور می‌دیدند، شعله‌هایی که از قرمزی به مشکی می‌رفت: «وقتی فهمیدم دفترمان آتش گرفته، از جنت‌آباد تا این‌جا را سه دقیقه‌ای آمدم، سه تا دوربین از خودرو عکس گرفتند. ترسیده بودم.» این را یکی از کارمندان ساختمان ٥ طبقه می‌گوید.

  از زمانی که انفجار رخ داد، آب، برق، گاز و تلفن‌همراه و ثابت شهران قطع شد، همه‌اش با هم. از ظهر جمعه آب وصل شد، تا شب هم برق آمد، حالا ولی خط تلفن ثابت و گاز، همچنان قطع است. تمام سیم‌های مخابرات در اثر انفجار سوخته و کارگران این شرکت، از روز شنبه، اطراف خیابان را برای حفاری می‌کردند.

از جمعه‌شب، دکل سیار تلفن‌همراه به فاصله چند متر از گودال، نصب شد و از آن لحظه، خطوط تلفن‌همراه که از صبح جمعه نه فقط مشترکان شهران که غرب تهران را مختل کرده بود، وصل شد.  اهالی کوچه‌ها و خیابان‌های اطراف حادثه، دو روز است که اجاق گازشان را روشن نکرده‌اند: «همه‌اش فست‌فود می‌خوریم، چاره‌ای نداریم.»

این را زن جوانی مقابل خانه‌شان می‌گوید: «از دیروز مرتب آب معدنی می‌خریم، غذا هم نمی‌توانیم بپزیم، جمعه کولر را نمی‌توانستیم روشن کنیم، گازمان قطع است، آب امروز وصل شد، اما هنوز آب گرم نداریم، سروصدا هم تمامی ندارد، کلا زندگیمان به هم ریخته.» این زن جوان حرف‌های دیگری می‌زند: «از چند روز پیش درهمین خیابان بوی گاز می‌آمد، شنیدم که با شرکت گاز هم تماس گرفته بودند اما کسی نیامده بود برای بررسی.»

خیابان یکم کوهسار، پر از لودر است، لودری که آسفالت‌ها را ساییده و خاک جمع می‌کند تا گودال ٢٠متری را پرکند: «از صبح آمده‌اند این‌جا، آسفالت را کندند، خاک از این‌جا جمع می‌کنند و می‌برند، می‌ریزند داخل گودال.» اینها را می‌گوید و می‌رود سمت خانه. کامیون‌های خاک هم از صبح همان جا هستند، هرچه می‌ریزند، گودال پر نمی‌شود. 

ظهر دیروز، خیلی‌ها اطراف گودال بودند، از مسئولان مترو و شرکت گاز گرفته تا آتش‌نشانی و نیروهای مدیریت بحران شهر تهران. در یک طرف کارگران مشغول پرکردن گودال بودند، از طرف دیگر، کارگرانی که زمین را حفر می‌کردند تا مشکل مخابرات حل شود. مردم هم کار و زندگیشان را رها کرده بودند و روند بازسازی گودال را تماشا می‌کردند، گروهی کیسه به دست، کنار جدول و لب مغازه‌ها نشسته و از تجربه تلخ صبح جمعه‌شان برای هم می‌گویند، عده‌ای نزدیک نوارهای سفید و زرد آتش‌نشانی، ایستاده‌اند و حرکت لودرها روی گودال را نگاه می‌کنند. کوهسار، شلوغ است، آن‌قدر شلوغ که به این زودی‌ها، زندگی روال طبیعی‌اش را پیدا نمی‌کند.

مترو یا شرکت گاز؛ کدام مقصر است؟
علت انفجار مهیب شهران، همچنان در ابهام است، گروهی تقصیر را به گردن مترو و حفاری‌های آن می‌اندازند و گروهی شرکت گاز را مقصر می‌داند. به‌طوری‌که عیسی فرهادی فرماندار تهران تأکید می‌کند که: «در هنگام حفاری کارگران در پروژه خط ٦ مترو، تجهیزات حفاری با لوله گاز برخورد می‌کند و سبب انفجار در محدوده شهران شده.» از آن طرف معاون عمرانی شرکت مترو تأکید می‌کند که فاصله حفاری‌ها تا لوله گاز، ٢٠متر است و دوماه پیش حفاری‌های مترو از این منطقه تمام شده است. جعفر تشکری‌هاشمی، معاون حمل‌ونقل و ترافیک شهرداری تهران هم اینها را تأیید می‌کند. درپی این اظهارات، محمدباقر قالیباف، شهردار تهران هم در پست اینستاگرامی خود خواسته که این موضوع سیاسی نشود اما اشاره‌ای نکرده که چه کسانی به دنبال بهره‌برداری سیاسی از این ماجرا هستند.

حالا سرپرست دادسرای جنایی هم به پرونده ورود پیدا کرده است. او در آخرین صحبت‌ها، تأکید کرده که هنوز علت حادثه مشخص نیست: «برخی می‌گویند علت وقوع حادثه نشست زمین به دلیل فعالیت کارگاه مترو بوده، هنوز اثبات نشده است.»

یک کارگر همچنان ناپدید است
اهالی شهران از مرگ تعدادی کارگر خبردار شده‌اند، یکی می‌گوید دونفر، آن یکی آمارش به هشت نفر هم می‌رسد مسئولان می‌گویند، دو کارگر قربانی این حادثه هستند، یکی از آنها راننده بیل مکانیکی است که مرگش محرز شده و دیگری کارگر متروست که هنوز هیچ اثری از او به دست نیامده است. سرپرست دادسرای امور جنایی تهران می‌گوید: «برای پیدا کردن این کارگر، از دستگاه‌های زنده‌یاب هم استفاده شد، اما هیچ خبری از او نیست، اگر این کارگر جانش را از دست داده، باید جسدش در کانال‌های مترو پیدا شود اما جسد او در گودال نیست.»

  از آن طرف، عیسی فرهادی، فرماندار تهران هم خبر از ادامه جست‌وجو برای پیدا کردن مفقود حادثه می‌دهد. او خبرهای دیگری برای اهالی شهران دارد: « تا پایان هفته، تلفن‌های ثابت آنها وصل می‌شود.»

عمرانی شرکت مترو تهران در گفت‌وگو با «شهروند»: فاصله حفاری مترو با لوله گاز، ٢٢ متر بود

مهدی پورهاشمی، معاون عمرانی شرکت مترو تهران دیروز، درست بالای گودال ایستاده بود و روند پرشدن حفره ٢٠متری را نگاه می‌کرد.  او در گفت‌وگو با «شهروند» تأکید می‌کند که حادثه درپی نشت گاز رخ داده، حفاری مترو نقشی در وقوع حادثه نداشت.

  گفته می‌شود مترو در وقوع این حادثه مقصر بوده، بررسی‌های شما چه چیز را نشان می‌دهد؟
ما از دیروز این‌جا هستیم، انفجاری که رخ داد، منجر به ایجاد گودالی با  عمق ١٧متر و ابعاد ١٦متر در ٢٠ تا ٢٥متر شد.  یعنی مساحتی نزدیک به ٧‌هزار مترمکعب. حالا هم مشغول پرکردن این گودال هستیم. موضوع این است که خط مترو، ٢٢متر از سطح خیابان پایین‌تر است، یعنی سقف ما از سقف خیابان ٢٢متر فاصله دارد، ما برای ساخت خط مترو، دوماه پیش از این منطقه عبور کرده بودیم و حفاری‌های فوقانی تونل تمام شده بود. از آن طرف، عمق لوله‌های آب و برق و تأسیسات دومتر است، یعنی ما با این لوله‌ها ٢٠متر فاصله داریم و در این فاصله خاک وجود دارد.  بررسی‌های ما نشان می‌دهد که در این منطقه هیچ نشست زمینی وجود نداشت. پیش‌بینی ما حادثه در اثر انفجار گاز است. 

 یعنی حفاری مترو ارتباطی به این حادثه نداشت؟
خیر، آنچه مشاهدات ما نشان می‌دهد، این است که این‌جا دو رشته لوله گاز ٦ و ٨ اینجی داشت، لوله ٦ اینچی دوساعت در آتش سوخت اما فقط کمی دفرمه شد، اما لوله ٨ اینچی از میان رفت، تصور ما این است که این حادثه در اثر نشت گاز از لوله ٨ اینچی رخ داده، البته اهالی هم می‌گویند از چند روز قبل این‌جا نشت گاز داشته و بوی گاز می‌آمده، ظاهرا به شرکت گاز هم اعلام کرده بودند. تصور ما این است که درپی نشت گاز، گاز در این محل جمع شده و بر اثر یک جرقه، انفجار رخ داده است. این انفجار هم ساختمان نزدیک به محل را آتش زده و هم باعث ضربه افقی و قائم به زمین شد که سبب شد تا بخش کوچکی از مترو هم خراب شود.

 همین اتفاقی که منجر به ریزش آوار بر سر بیل مکانیکی و راننده‌اش شد؟
بله، متاسفانه درهمان محل یک دستگاه بیل مکانیکی درحال حرکت بود که زیرآوار ماند. راننده هم داخل بیل مکانیکی بود، هنوز از سرنوشتش بی‌خبریم، یک کارگر دیگر هم بوده که هنوز معلوم نیست زیر آوار است یا از محل فرار کرده است.  
 

اقدامی برای خارج کردن این افراد انجام شده است؟
از آن‌جا که لوله آب شکسته و حدود ٢٠٠متر را غرق کرده، آب به داخل تونل رفته، همکاران ما آب را تخلیه کرده‌اند، حالا باید لجن را هم تخلیه کنند تا به بیل مکانیکی برسند. ورودی مترو حدود ٢٠٠، ٣٠٠متر بالاتر است.

کسانی که در محل هستند، به نحوه خاکریزی در گودال انتقاد دارند و معتقدند که این زمین با این روش که فقط خاک ریخته می‌شود، دوباره نشست می‌کند؟
 خیر، ما این خاک را می‌ریزیم و بعد به وسیله دوغ آب، تثبیت می‌شود.  

معاون سخنگوی سازمان آتش‌نشانی در گفت‌وگو با «شهروند»: مرگ یک کارگر محرز شد، نفر دوم همچنان ناپدید است

جلال ملکی، سخنگوی سازمان آتش‌نشانی هم در محل وقوع حادثه حضور داشت. او ظهر شنبه، از پایان عملیات امدادی این سازمان خبر داد.
 

درحال حاضر منطقه از نظر شما ایمن است؟
بله، این‌جا هیچ مشکلی ندارد، تنها یک ساختمان اداری بود که تخلیه شد، عملیات ما هم در این محل تمام شده و نیروها ظهر شنبه محل را ترک کردند. ما مسئولیت تونل را به عهده داشتیم و شرکت مترو و شهرداری، روی کار را در دست داشتند.
 

در تونل با جسدی مواجه نشدید؟
خیر، آن‌جا چیزی نبود. تاکنون هم مرگ یک نفر تأیید شده اما هنوز جنازه‌ای خارج نشده است. البته یک نفر هم همچنان مفقود است.
 

1. فیلم‌هایی که از این حادثه گرفته شده، نشان می‌دهد که شعله‌های آتش حداقل ٢ساعت روشن بود. در خاموش کردن آتش اختلالی وجود داشت؟

ما کمتر از دو دقیقه پس از وقوع آتش‌سوزی در محل بودیم، همان ابتدا هم پنج ایستگاه اعزام شدند و نزدیک به ٥٠، ٦٠ نیروی امدادی مشغول به کار بودند، شعله‌ها خیلی بالا رفته بود و تا زمانی که ماموران گاز آمدند و گاز را قطع کردند، آتش روشن بود. ما هم به‌طور دقیق نمی‌دانیم چقدر زمان طول کشید تا آتش خاموش شد.  
 

بررسی‌ها از علت حادثه، سرنخ‌هایی به شما نداده؟
خیر، تا زمانی که عملیات پرکردن گودال تمام نشود و بررسی کارشناسان انجام نشود، نمی‌توان درباره علت دقیق و قطعی حادثه صحبت کرد. 

فی ما فی...

صبح شانزدهم فروردین ۱۳۹۲ را چه‌کسی به‌خاطر می‌آورد؟ هنگامی که ۱۵مرد افغانستانی در رویا‌هایشان پله‌های موفقیت را دوتا یکی بالا می‌رفتند و چرتکه می‌انداختند که هر ماه چقدر پول درمی‌آورند تا برای زن‌ها و بچه‌هایشان بفرستند و همین فکر‌ها بود که جاگیرشدن همگی‌شان در یک سمند را ممکن کرده بود؛ و شاید هم اجبار. راننده جوان خودرو سمند دست‌کمی از مهاجران نداشت. حساب و کتاب او فرق داشت.

 او، هم به سود جابه‌جایی ۱۵مهاجر از «ایرانشهر» به «ریگان» فکر می‌کرد و هم به این‌که هرچه زود‌تر مسافرانش را به‌دست «قاچاق‌بَر» بعدی برساند و امشب را به‌خیر بگذراند تا سفارش بعدی؛ اما به‌خیر نگذشت.

عقربه‌های ساعت حوالی٥:٣٠ صبح را نشان می‌دادند که در شهرستان ریگان- استان کرمان- خودرو سمند با یک خودرو تویوتای حامل سوخت قاچاق برخورد کرد و تمام مسافران در رویایشان سوختند. دو مرد سوار بر خودرو حامل سوخت قاچاق هم جان سالم به‌در نبردند تا شمار قربانیان به ۱۸تن برسد.

این نخستین‌ یا آخرین‌بار نبود که مهاجران غیرقانونی اسیر حادثه‌ای هولناک می‌شدند، چه این‌که از آن‌روز تاکنون بار‌ها چنین حوادثی در کشور روی داده است. چنان‌که بنا به‌گفته عباس آمیان، مدیرکل پزشکی قانونی استان‌کرمان در‌ سال ۹۴ و فقط در این استان ۱۰۰مهاجر افغانستانی در حوادث‌جاده‌ای مشابه جان باخته‌اند. اتفاقی که فرمانده پلیس‌راه استان‌کرمان درباره تبعات آن هشدار می‌دهد.

سرهنگ یوسف نجفی می‌گوید: خودروهای معروف به «قاچاق‌بَر» دو تخلف مهم مرتکب می‌شوند؛ یکی سوارکردن بیش از ظرفیت مهاجران در این خودرو‌ها و دوم حرکت با سرعت غیرمجاز در جاده‌های کشور. به‌گفته نجفی، «قاچاق‌بَر»‌ها معمولا به فرمان ایست ماموران پلیس‌راه هم توجه نمی‌کنند و با سرعت زیاد عبور می‌کنند. با این توصیف، فرمانده پلیس‌راه استان‌کرمان هشدار می‌دهد درصورتی‌که قوانین مبارزه با قاچاق انسان در کشور بازنگری نشود، این وضع وخیم می‌شود و ناامنی ترافیکی در جاده‌های کشور افزایش می‌یابد. تقاضای مهاجرت افغانستانی‌ها به ایران و کشورهای اروپایی موجب شده تا ایران به محور ترانزیت مهاجران غیرقانونی تبدیل شود و گروه‌های درهم‌تنیده‌ای از قاچاقچیان از شرق تا غرب کشور وظیفه جابه‌جایی مهاجران را برعهده گیرند. هزینه قاچاق هر مهاجر افغانستانی از مرزهای شرقی تا پایتخت ایران رقمی بین ۲‌میلیون تا ۲‌میلیون و ۸۰۰‌هزار تومان است. پولی که توسط یک نفر دریافت و میان راننده‌ها، راه‌بلد‌ها و... تقسیم‌می‌شود.

یکی از افرادی که در زاهدان به‌عنوان رابط یکی از همین شبکه‌های قاچاق انسان فعالیت می‌کند به «شهروند» می‌گوید: «پلیس ایران در قسمت‌هایی از مرز با افغانستان دیوار ایجاد کرده اما کار ما تعطیل نشده و از مرز سراوان کار می‌کنیم. فقط برای خود افغان‌ها سخت شده و باید بیشتر پیاده‌روی کنند.»

پیشکسوت قاچاق انسان
«رضا» یک قاچاق‌بر حرفه‌ای است. به قول یکی از رفقایش، او حالا پیشکسوت بچه‌های خط کرمان تا یزد است. دیدار حضوری را قبول نمی‌کند اما می‌گوید، تلفنی هر سوالی داشته باشید درخدمتم.

چند ‌سال داری؟ چی شد رفتی سراغ این کار؟
خدا قبول کنه ۳۰‌سال دارم. فوق‌دیپلم برق دارم. از ١٩سالگی توی این کار هستم. خدا روزی هرکسی‌رو یه‌جوری می‌رسونه. ما هم اینجوری زندگی می‌چرخونیم. بالاخره آدم باید به فکر زن و بچه‌اش باشه.

با مدرک فنی‌ات چرا سراغ شغل دیگری نرفتی؟
سراغ هر شغلی که برم فوقش ماهی یک‌میلیون حقوق می‌گیرم. با یک‌میلیون که نمی‌شه زندگی اداره کرد.

چطوری مشتری‌هایت را پیدا می‌کنی؟
ما که خودمون مشتری‌هامون‌رو پیدا نمی‌کنیم. افغان‌ها از لب مرز با «نفر اصلی» قرار و مدار می‌ذارن بعد دیگه راننده‌ها شهر به شهر اینهارو جابه‌جا می‌کنن.

از همین نفر اصلی پول می‌گیرید؟
در هر منطقه‌ای یک نفر هست که بهش می‌گن «ارباب». ما پول‌مون‌رو از ارباب خودمون می‌گیریم. ارباب مواظبِ که افغان‌ها در منطقه خودش براشون مشکلی پیش نیاد و به مقصد برسند.

ماشین‌ات چیه؟ هر بار چند نفر رو سوار می‌کنی؟
پژو ۴۰۵ دارم. معمولا ۱۴نفر سوار می‌کنم. ۴نفر توی جعبه‌عقب. ٦نفر روی صندلی و جا پاهای عقب ٤ نفر هم روی صندلی جلو. ولی رفیق‌هام تا ۱۸نفر هم سوار می‌کنن. بعضی بچه‌ها هم سمند و زانتیا دارن که ظرفیت‌شون فرق داره. ولی بیشتر ما پژو داریم. کمک فنرهای عقب ماشین رو هم تقویت می‌کنیم که عقب‌ماشین نخوابه.

برای این همه آدم اتفاقی نمی‌افته توی ماشین؟
نه شهر به شهر ماشین عوض می‌کنند. مثلا من کرمان مسافر‌هارو تحویل می‌گیرم حدودا ۳۰۰کیلومتر بعد نزدیک پاسگاه مهریز پیاده‌شون می‌کنم. ٢ساعتی پیاده‌روی می‌کنن تا پاسگاه‌رو دور بزنند و با گفتن اسم رمز بعد از پاسگاه، سوار ماشین بعدی می‌شن.

اسم رمز برای چی؟
برای این‌که اشتباهی سوار یه ماشین دیگه نشن و نظم کار حفظ بشه.

تا حالا گیر پلیس نیفتادی؟
نه. ولی خیلی از رفیقام گیر افتادن چندبار. ماشین دونفرشون مصادره شد. ولی بعضیا هم «دودزا» می‌زنند و فرار می‌کنن.

«دودزا» چی هست؟
روغن ترمز و مایع ظرفشویی و... رو از طریق یک منبع توی لوله اگزوز جاسازی می‌کنیم وقتی پلیس میفته دنبال ماشین، دکمه‌رو می‌زنیم، دود زیادی از لوله اگزوز بلند میشه و چند دقیقه هوا آلوده میشه. اینطوری از دست پلیس در می‌ریم.

چند سرویس در ماه داری و چقدر درآمد؟
ماه‌ها با هم فرق دارند. پارسال اوضاع خوب بود. انگار تمام افغان‌ها می‌خواستند برن اروپا. هجوم آورده بودن. فرصت سر خاراندن نداشتم. ماهی ۲۵سرویس هم به من می‌رسید. من از کرمان تا یزد نفری ۴۰‌هزار تومن کرایه می‌گیرم.

گروگانگیری از مهاجران
مهاجران افغانستانی وقتی لب مرز با قاچاقچی اصلی قرار و مدار می‌گذارند، خیالشان راحت است که اگر در مسیر با پلیس ایران برخورد نکنند و دستگیر نشوند، به شهر موردنظرشان می‌رسند و قاچاقچی‌های حرفه‌ای سرشان را کلاه نمی‌گذارند. اما در این میان به جز قاچاق‌بر‌ها گروه دیگری هم وجود دارد که آنها هم پول کلان به جیب می‌زنند اما به روش خودشان. روشی که عجیب‌تر از روش «قاچاق‌بر»‌هاست. آنها معمولا در نقاطی که مهاجران افغانستانی مجبور هستند برای دور زدن ایست‌بازرسی پلیس پیاده طی کنند؛ کمین می‌کنند و با ربودن مهاجران از خانواده‌هایشان تقاضای پول می‌کنند. سعید یکی از کسانی است که در کار گروگانگیری مهاجران بوده و حالا به گفته خودش چندماه است که این کار را‌‌ رها کرده. این جوان ۲۲ساله متولد یکی از شهرهای جنوبی استان کرمان است.

سعید درباره روش کار گروگانگیر‌ها می‌گوید: «افغان‌ها همیشه قبل از هر پاسگاهی از ماشین پیاده‌می‌شن و پیاده پاسگاه‌رو دور می‌زنن. ما کمین می‌زدیم و محاصره‌شون می‌کردیم. بعضی‌وقت‌ها فرمان ایست می‌دادیم، خیال می‌کردند پلیس هستیم. می‌بردیمشون به خونه یکی از بچه‌ها. با خانواده‌هاشون تماس می‌گرفتیم و قیمت می‌دادیم.» سعید می‌گوید، معمولا برای هر گروگان رقم‌هایی بین ۲ تا ۶‌میلیون‌تومان طلب می‌کرده‌اند که در اکثر موارد پول را می‌گرفتند و مهاجران را به کسی که از قبل در مرز ایران طرف‌حساب مهاجران بوده، تحویل می‌دادند. سعید حالا بی‌خیال گروگانگیری مهاجران شده، می‌گوید: «درآمدش خوب بود ولی به ترس و لرزش نمی‌ارزید. مادرم التماس کرد، منم قبول کردم. الان می‌رم قاچاق‌بری.» او در برابر سوال‌های دیگر ترجیح می‌دهد سکوت کند و بیش از این به‌قول خودش «اطلاعات را لو» ندهد.

انگیزه‌ای فراتر از درآمد
اشتیاق جوان‌های برخی از شهرهای جنوبی و شرقی کشور به ورود به قاچاق‌انسان نگران‌کننده است. مسعود مشایخی از اهالی یکی از شهرستان‌های جنوبی استان کرمان است. او دانشجوی کار‌شناسی‌ارشد جامعه‌شناسی است و برای پایان‌نامه‌اش موضوع قاچاق مهاجران افغانستانی را بررسی کرده. به‌گفته او میل عجیبی در جوانان شهرهای جنوبی وجود دارد تا بروند سراغ قاچاق‌بری. حتی در میان آدم‌های تحصیلکرده هم این میل وجود دارد:   «همیشه فقر باعث نشده که جوان‌های این شهر‌ها بروند سراغ این کار. بعضی‌ها برای سود بیشتر می‌روند. بعضی‌ها هم برای هیجانش. قاچاق انسان در خیلی از خانواده‌ها عمل ضدارزشی به‌حساب نمی‌آید و دسته‌جمعی در این کار هستند. آنها به این کار به چشم یک شغل نگاه می‌کنند.» مشایخی می‌گوید، اگر نهادهای رسمی و فرهنگی فکری نکنند، شغل «قاچاق انسان» نه‌تنها متوقف نمی‌شود بلکه روزبه‌روز رونق بیشتری می‌گیرد. به‌گفته او وقتی تقاضا هست، عرضه هم رونق می‌گیرد.

 مهاجر تازه از راه رسیده
امیر جوان ۲۲ ساله افغانستانی یکی از متقاضیان است. پلیس ایران ٤ ماه پیش او را دستگیر کرد و به افغانستان فرستاد. اما حالا نزدیک دو هفته است که قاچاقی و همراه پدرش به ایران بازگشته. خانواده ۱۰نفره امیر ۳۵‌سال است که ساکن شیراز هستند. او ٤ برادر و ٣ خواهر دارد. امیر متولد ایران است اما شناسنامه و کارت اقامت ندارد و به همین دلیل فقط تا کلاس‌سوم دبستان درس خوانده و بعد از تحصیل محروم مانده است. امیر برای این‌که بتواند دوباره به ایران برگردد ۲‌میلیون تومان هزینه‌کرده. ۵ روز در افغانستان پیاده‌روی کرده تا به مرز رسیده، از آن‌جا به سراوان و سپس تا شیراز را با قاچاق‌بر‌ها آمده. او برای این‌که خودش را به شیراز برساند، کمی بیشتر پول داده و با یک قاچاق‌بر اختصاصی تا شیراز آمده است. به‌گفته او مهاجران افغانستانی بیشتر شهرهای یزد، رفسنجان، سیرجان، شیراز و تهران را برای اقامت انتخاب می‌کنند. زیرا شرایط کار در این شهر‌ها بیشتر فراهم است. کارهای کشاورزی، ساختمانی و صنعتی. امیر می‌گوید در این شهر‌ها دستمزد بهتری هم به افغانستانی‌ها پرداخت می‌شود: «در بعضی شهر‌ها روزی ۲۰تا ۲۵‌هزار تومان دستمزد می‌دهند که خیلی کم است. ولی در شهرهایی که کار هست، دستمزد تا روزی ۱۰۰‌هزار تومان هم می‌رسد.»

البته افغانستانی‌هایی هم هستند که رویاهای بزرگتر دارند و به کمتر از اروپا نمی‌اندیشند. اینچنین است که به قول امیر، بسیاری از جوان‌های تحصیلکرده هموطنش قصد مهاجرت به ترکیه و آلمان را داشته و راهی دشوار‌تر را در پیش‌رو دارند. اما امیر برای زندگی به هیچ‌کجا به‌جز ایران نمی‌اندیشد: «ما همین‌جا به دنیا آمدیم. همین جا بزرگ شدیم. پدر ما همین‌جا سال‌ها کار کرده. کجا برویم؟ افغانستان که محل کشتار است. آن‌جا کسی منتظر ما نیست.»

فی ما فی...

ملی پوش تیم ملی دو و میدانی کشورمان نامه ای خطاب به رئیس فدراسیونش منتشر کرد.
 
سپیده توکلی ملی پوش تیم دو و میدانی کشورمان در نامه ای به رئیس فدراسیون دو و میدانی گلایه های خود را مطرح کرد. او در این نامه که در صفحه شخصی اش در اینستاگرام منتشر کرد نوشت:
 
سلام آقای کیهانی.
 
دلم میخواهد چند کلامی با شما و مردم درد و دل کنم.
 
یادتان هست چند وقت پیش در جلسه ای از من پرسیدید که آیا می توانم سهمیه بگیرم و من هم گفتم با توجه به ورودی ها سخت است احتمالا نمی توانم؟! 
 
یادتان هست صادقانه گفتم نه؟
 
دلم میخواست روی  آنانی که واقعا شانس دارند سرمایه گذاری شود، تا برای کشورم افتخار بیافرینند و تیم کشورم در المپیک با تمام توان حاضر شود.
 
اما حالا که خوب فکر می کنم باخودم می گویم همیشه هم صداقت خوب نیست، فرق من با هم نوعانم در تیم ملی چیست؟ با آنهایی که خودشان هم می دانند سهمیه المپیک برایشان رویایی بیش نیست.
 
در دوره ای که کمتر کسی حمایتمان میکند، و خودمان باید با پول تو جیبی مان برای خودمان پیشرفت و ترقی را جستجو کنیم، انتظاراتم از شما که تصمیم گیرنده ی اصلی هستید غیر معقولانه نیست واقعا.
 
من یک دختر ایرانی ام، سالها برای ایران دویده ام، پرتاب کرده ام، و بالاتر از همه پریده ام،دلم برای پرچم و کشورم می تپد، من هم حق دارم بعد از سالها رنج تمرین و پوشیدن پیراهن عزیز تیم ملی کشورم، شرایط تمرینی خوب،حمايت روحی و امکانات سخت افزاری معقول را بخواهم.
 
شاید خودتان هم می دانید  که شانس کسب سهمیه برای همه ی ما در بخش بانوان در یک سطح است!
 
پس چرا باید دیگران در مسابقات مختلف شرکت کنند و بهترین امکانات در حد توان فدراسیون در اختیارشان باشد و من در خانه باشم و با اندکی امکانات تمرین کنم و دلم هم شکسته باشد؟!

 

چرا در مسابقات جایزه بزرگ،رشته ی من جزو مسابقه نبود؟! ما که در این ماده استعدادهای خوبی داریم.
 
چرا؟! واقعا چرا؟!
 
حالا اما یادم باشد دیگر صادق نباشم، گاهی دروغ بگویم و گاهی خودم را بیشتر از آنی که هستم نشان بدهم!
 
شاید بشود آنچه باید بشود.

فی ما فی...

گروه تروریستی داعش بار دیگر تصاویر هولناکی را منتشر کرده است که در آن‌ها فردی که ادعا می‌شود سارق است پس از بریده‌شدن دست و پایش تحت مداوا قرار می‌گیرد.

به گزارش دیلی میل، صحنه مجازات ابتدا با خطابه یک تروریست در خصوص جرم متهم  در میان جماعتی که با فریاد خواستار مجازات او هستند و تعدادی از آن‌ها کلاشنیکف «آکا-47» در دست دارند آغاز می‌شود.

یک روز پیش از این اقدام نیز گروه تروریستی داعش تصاویر هولناک سنگسار 4 مرد را که متهم به  انجام عمل زنا بودند منتشر کرد.

فی ما فی...

یکی از روان شناسان کودک استدلال می‌کند که برای ازبین‌بردن رفتارهای مشکل‌دار در بچه‌ها تنبیه درواقع وقت تلف‌کردن است. این روش را به‌جای تنبیه امتحان کنید.

فی ما فی...

فی ما فی...

در این عملیات ها تعداد زیادی سلاح سرد از متهمان و مخفیگاه آنها کشف و ضبط شده است.

فی ما فی...

یک پیرمرد ۶۸ ساله نپالی که در کودکی به علت فقر والدینش نتوانسته بود به مدرسه برود و درس بخواند این روزها در حال محقق کردن رویای قدیمی خود است.

فی ما فی...